Verslag van een Spaanse queeste…

Vorig weekend was het zover, de Sint stond zich nog klaar te maken voor de grote oversteek naar Belgenland. VAC-atleet en –atlete Katelijne en Claes wilden echter zelf vanop de eerste rang ontdekken wat er in Spanje zoal voor lekkers mee te nemen viel. Hoe het hen verlopen is, lees je hier verder….

Vooraleer het marathondag was, moesten er weken naarstig getraind worden, zonder te versagen. De goesting, karakter, energie waren steeds aanwezig. Het ‘lekkers’ dat ze vanuit Valencia wilden meebrengen was gekend, namelijk allebei een PR.

De fysieke prestaties, opofferingen en de juiste mindset werden op de proef gesteld.
Het najaarsweer was voorbeeldig, het ingezette winteruur viel tegen, het lichaam was weer een jaartje ouder geworden sinds hun glansprestatie in Amsterdam.

Maar zoals gekend is een marathon voorbereiden pas geslaagd als je op D-day in de startbox staat.

Eind oktober kwam er storing in de voorbereiding. Beiden hebben de grote test van een halve marathon in Etten-Leur op 30 oktober ‘om bestwil’ overgeslagen: Claes had een kuit die overbelast aanvoelde en Katelijne had last aan haar heup/adductoren. We namen geen risico’s en de laatste fase werd ingezet zonder wedstrijd ‘achter de kiezen’.

Sindsdien liep Katelijne het Dijlepad ‘plat’ om die duivelse adductorenpijn te vermijden, meestal vergezeld van buddy Claes die boomwortels vermeed.

Woensdag werden de intervaltrainingen nog steeds op de 3F-piste afgewerkt met de uitgerekende tempo’s en de daaraan aangepaste rusttijden om de batterijen terug op te laden.

Valencia was ‘calling’ en wij naar daar.

De hevige wind van donderdag en vrijdag voor de marathon ging gelukkig op zaterdag liggen. De temperatuur werd 7-16°C geschat, idealer kon niet.

Een laatste run op vrijdag gaf nog steeds aan dat die adductoren nog in spel waren. Tegenvaller. Kinesio-tape, pijnstiller en voltaren-gel moest redding brengen: zondag wordt het ‘de dood of de gladiolen’.

De plaatselijke voorbereiding op zaterdag liep ook nog met horten en stoten. Ook al was vrijdag de startzone al verkend en had de coach de 5 ‘eigen’ bevoorradingspunten afgefietst, her en der waren er wel enkele onvoorziene gebreken, niet in het minst in Claes zijn voorbereiding van de laatste dagen…ook al was die redelijk goed ‘voorgekauwd’. Snel werd voor oplossingen gezocht om stress en verloren energie bij de atleet onder controle te krijgen.

Na de spaghetti-schotel die Katelijne klaarstoomde op zaterdagavond – die 6 spaghettislierten (en 3 extra) zoals in Amsterdam wilden we niet meer meemaken – werd overgegaan tot de planning van zondagmorgen:

5u30 opstaan voor ontbijt, 6u30 komt coach langs voor ophaling drankbidons, 6u45 vertrek atleten naar start met fiets, 7u coach neemt (eindelijk nog even relaxed) een lekker ontbijt in hotel, 8u15 start van de 2e wave ‘sub 2u50-3u15’, de coach op 1e bevoorradingspunt km1,5.

So far so good. De massa die op km1,5 voorbij stormde was niet te overzien, Katelijne werd wel opgemerkt, Claes niet. Snel met de fiets naar km9.

Km9 bracht verwarring bij de coach. Zowel Claes als een tijdje later ook Katelijne vroegen reeds een drinkbus…helemaal niet voorzien, zij liepen door, de coach zijn fiets op slot…tijdverlies, stressmomentje.

Katelijne werd nog bevoorraad met de fiets, Claes was al te ver weg en moeilijk bereikbaar. Op km18-19 kon ik beide opnieuw van drank voorzien. Vanaf dan wist de coach dat het vooropgezette schema van de bevoorradingsmomenten grotendeels om zeep was.

De massa toeschouwers langs de kant was ongezien, wegen waren afgezet met blokken, linten of politie. Begeleiding met de fiets was eerder trottoirbike (bestaat dit, net zoals mountainbike?). Op welke kant van de weg drank aanbieden was niet in te plannen.

De shortcut naar km24 bleef echter overeind en op hetzelfde tempo meelopend in de groep kon de coach de beide atleten drank aanreiken. Nu nog een gaatje vinden om met de fiets over te steken naar de lus op km30 waar fietsbegeleiding tot het einde in de planning stond.

Claes kwam nog steeds fris voorbij op km30, Katelijne liep nog 30m achter de 3u-pacers die weliswaar voorsprong hadden op het 3u-schema. Het trottoirbike-verhaal bleef ook nu meer dan ooit de spelregels uitmaken en pas na 2km was de coach ter hoogte van de 3u-pacers geraakt. Verval bij Katelijne was niet echt merkbaar, integendeel, vanaf km35 begon ze regelmatig lopers in te halen en op km36-38 zag het er al goed uit en naderde ze op de pacers. Op km40 was de sub3u-buit zo goed als binnen en ook de pacers werden ter plekke gelaten op de ‘blauwe loper’. Het duurde nog even maar de 42e editie van deze Valencia marathon kon niet mooier eindigen: allebei een schitterende PR. Claes van 2u57 naar 2u51 en Katelijne van 2u59 naar 2u58. En daar bovenop heeft de actieve revalidatie ook nog zijn werk gedaan, niks adductorenpijn gedurende of na de marathon.

De avond werd nog afgesloten met andere bevriende marathonlopers en gelukkig vonden we nog een taxi die – we durven het bijna niet vermelden – bijna 24u na het marathonontbijt ons terug naar het hotel reed.

Chapeau voor het doorzettingsvermogen in de weken voordien en tijdens de marathon, Katelijne en Claes! En ja, elke marathon heeft zijn eigen verhaal. Niet te vergelijken met Amsterdam.

Om het master-marathonverhaal te vervolledigen moeten we ook de prestaties vermelden van Wim die eind september in Berlijn zijn PR uit 2019 van 3u39 verpulverde en naar 3u05 bracht, en dat na 11 maanden VAC-lid.

Ook Sven was goed op weg om terug marathongeschiedenis te schrijven maar de weersomstandigheden en lieskrampen brachten hem eind oktober in Frankfurt ‘op karakter’ naar een tijd van 3u28.

Wat staat er in 2023 op het programma? Tony waagt zich aan Parijs in april, Wim iets later aan Rotterdam. Nog enkele VAC-masters denken na over nieuwe doelen om in hun NY-brief neer te pennen.

We zijn benieuwd! U ook?

Trainer-coach Marc