Vorige zondag won VAC de Interclub Masters derde landelijke: een dikke proficiat aan alle atleten en trainers! Trainer Marc schudde het volgende wedstrijdverslag uit zijn losse pols. Bedankt en proficiat, Marc!

De deelname aan de Interclub Masters stond dit jaar al in de Nieuwjaarsbrief van de trainer geschreven. Voor het eerst een Interclub met één gezamenlijke rangschikking ‘mannen en vrouwen’.

Nadat de masters in 1^e of 2^e Landelijke vertoefden tussen 2012 en 2016/2017 (mannen en vrouwen afwisselend in beide reeksen) werd er van 2018 telkens forfait gegeven zodat we in de laagste (maar niet makkelijkste) afdeling aantreden (Sven, bedankt voor je opzoekingswerk!).

De rondvraag aan de atlete(s)(n) voor de deelname en daarna de ploegsamenstelling begon al vroeg in het voorjaar. Uiteindelijk was het pas half mei dat ze definitief was.

Daar er 4 ploegen promoveren (2 naar 2a en 2 naar 2b) en vorig jaar er slechts 8 deelnemende ploegen waren (en 8 forfaits) dachten we bij voorbaat al dat het een uitgemaakte zaak was. Hier werd het vel van de beer een beetje te verkocht en de laatste dagen van de inschrijving zagen we het aantal ploegen groeien naar 14!

Intensief werd gespeurd naar de concurrentie en dachten we geen kans te maken tegen AVKA (Kontich-Aartselaar) en vooral Brabo (Antwerpen). Ook HCO (organisator Oostende) was een te duchten tegenstander. Allemaal ploegen die er vorig jaar niet bij waren. Promotie was nog steeds het vooropgestelde doel.

Wij zondagvoormiddag naar het winderige, frisse maar gelukkig zonnige Oostende.
Hieronder het verhaal van een namiddag vol spanning!

Esther beet de dames-spits af met het verspringen. De voorbereiding van het schoen-zetten was ‘not seen before’ en met de weinige training wegens geen ‘Sara Aerts of andere VAC’rs liet Esther haar geplande trail schieten om de masters te helpen. Esther raapte 6 belangrijke punten op. Niet dé beste prestatie, maar wel punten die in de eindafrekening meetellen zal later blijken. Zie verder.

Sofie, dochter van Paula Vanhoovels, bewees dat ze de techniek om de discus in de lucht te werpen nog ‘in de vingers’ had. De tegenstand zag met lede ogen aan dat ze met 36,36m bijna 5m verder smeet dan de volgende in de klassering. Een bonuspunt en dus 17 punten was ons deel.

Karen van haar kant had het niet getroffen. Na wat oplapwerk de laatste weken aan haar achillespees mocht ze zondag 400m alles geven, verdeeld over 100m, 200m en 100m aflossing (zie verder). Voor de 100m mocht ze lijdzaam toezien dat ze in de reeks werd gepland met de atletes ‘zonder geregistreerde tijd in vorige 100m-wedstrijden’, ze liep maw tegen zichzelf. Toch was er slechts 1 atlete in de andere reeks die ‘met concurrentie’ sneller was dan haar 14”45. 15 punten en weg die spikes!

Danny wou als kranige 60’r ook zijn puike conditie laten zien en in 13”71 nam hij beslag op de 5^e plaats en kaapte 12 punten weg.

Ondertussen was Robin (winnaar van een trainingsduel met de nieuwe voorzitter Maxime) al een gevecht met de kogel begonnen en dat werd vrij ‘constant’ geklaard, 7m84-7m89-7m85. Goed voor een 9^e plaats waardoor hij net niet aan de volgende 3 pogingen mocht deelnemen.

Eva zat al een week in het sukkelstraatje. Niemand kon haar vervangen (trail en slechts 2 atletes mogen 2 nummers en dat was Sofie en Karen), dus ook al was het strompelend in 5’, ze zou de 800m moeten uitlopen, elk punt kon belangrijk zijn. De atlete van Brabo die op de 800 met dezelfde tijd geregistreerd stond was buiten categorie en mocht ze laten gaan… Met de vlag van Groot-Brittanië ‘in pink’ via kinesiotape op haar rechterhamstrings getatoeëerd stond ze aan de start. Deze keer was het kampioenschapstempo zeer welkom en toen op 500m de coach dacht ‘ok, enkel de laatste 100m is nodig om te versnellen’ dacht Eva er blijkbaar anders over. Ze liet de tegenstand ter plaatse, de atlete van Brabo klampte nog 100m aan en met bijna 4” voorsprong kwam ze over de meet. 17 points! Gaan die geteisterde hamstrings nog 100m aankunnen straks? Zie verder.

Tom, broer van Frank, had reeds enkele trainingssessies in 3F achter de rug en had zijn conditie steeds onderhouden. Dat was er ook aan te zien. De keuze voor hem viel op de meer technische nummers speer en discus. Aan Tom Goyvaerts van Brabo met 58m kon niemand aan, maar Tom nestelde zich toch maar mooi op de 2^e plaats met 37m08 net voor enkele andere atleten. 15 punten in de pocket!

Dan was Hamich aan de beurt. Onze wekelijks aanwezige, goedgezinde 40’er, deelnemend aan alle kampioenschappen waar hij maar kan om het VAC-truitje te showen, mocht van start in de 1500m. Hij klampte goed aan maar toch viel er een gat met de eerste 4 atleten. Desalniettemin eindigde hij op de 5^e plaats in 4’55 en verbeterde hij zijn PR van 5’12 op de nog steeds met felle wind geteisterde Oostendse piste. Goed voor alweer 12 punten en Brabo (14) en AVKA (15) namen hier niet veel voorsprong.

Onze jongste master bij de mannen aan de beurt, Jens, kwam dan in actie om de 400m te bekampen. Gelukkig – wel een geregistreerde tijd – kon hij in de snelste van 3 series starten en dan nog wel in zijn geliefkoosde baan 6. De coach zag dat het goed was, mentale opstekers vooraf betekenen veel!
En inderdaad liep Jens naar een 4^e plaats in een mooie tijd van 59’13 en dat is toch al van 2020 geleden dat hij nog sneller was. 13 punten erbij!

Karen begon dan aan haar ‘langste’ afstand van de namiddag, zonder spikes deze keer wegens te belastend, en zoals reeds vermeld ‘alleen tegen de klok’ in de trage reeks. Niet alleen trouwens, dan zou ik de wind te kort doen. Karen weet wat dit betekent, alleen lopen, gebeurt bijna altijd op de piste. Het was afwachten wat de tegenstand zou doen. De tijden kwamen binnen, en Karen was zowaar 3 hondersten sneller als de winnares van de ‘snelste’ reeks. 17 punten en al de 3^e winst na Sofie en Eva. Wat we al geruime tijd wisten was dat AVKA in laatste instantie met een DNS zat bij de vrouwen die dag waardoor ze met 3 vrouwen een individueel nummer moesten skippen en geen punten kregen. Net op de 200m! Dit had natuurlijk ook gevolgen voor de 4x100m (zie verder).

Om 16u werd het leuk, op 5’ tijd starten 4 nummers. 2 werp- en 1 springnummer, maar eerst over naar de 3000 van Heidi. De andere atletes kennen Heidi en gunden haar wat ze in andere wedstrijden nooit krijgt, namelijk ‘de start’! Ze mocht de kop van het treintje nemen en de andere atletes, wat wil je, zagen het graag gebeuren. Heidi liet deze unieke kans niet liggen, wind of geen wind, ondanks herhaalde pogingen van Sven en andere VACers om de parkeerstrook op te zoeken. Niks van. Meer nog, met nog anderhalve ronde te gaan werd er luidkeels ‘los’ geroepen en dat was olie op de heersende wind. Heidi kon het allemaal aan. Zelfs een laatste poging van ‘spaar je voor de 4×100’ (zie verder) had geen schijn van kans. Ogen dicht (letterlijk) en vlammend snelde ze in 10’50 naar een voorsprong van 5” op HCO, gevolgd door Brabo. De 4^e overwinning was een feit.

Tom was ondertussen aan zijn discusnummer begonnen en vertoefde lange tijd op de 6^e plek. Met zijn 5^e poging echter sprong hij met 29m34 naar de 2^e plek, over Brabo en net achter AVKA, onze dichtste tegenstanders.

Sofie had nog een proef te gaan. Kogelstoten! Robin was zo slim(?) geweest om dat pas de woensdag vooraf door te geven, net op haar training in 3F. Geen weg terug! Maar Sofie deed dat met verve. Enkel de discusspecialiste van DAC moest ze laten gaan maar met 9m12 was ze net 2^e. 15 punten, de dames beginnen met hun 15 en 17 punten in herhaling te vallen.

En dan was er nog Stéphane! Hij zou het verspringen voor zijn rekening nemen. Na een eerste behoorlijke 4m52 kon hij later nog naar 4m61 en 4m63 afstand nemen van de dreigende 4^e plaats en de teller tikte met 14 punten mooi aan. De eerste 2 sprongen voorbij de 5m. Brabo echter, onze grootste concurrent wegens hun uitstekende lopers moest weer 3 punten prijsgeven.

Erik (Schroven) mocht daarna het koningsnummer lopen. Geen cadeau als je weet dat er verschillende atleten tussen 9’15 en 9’30 lopen. Erik trok echter zijn plan en met 2 metgezellen en beukend tegen de wind kon hij in 10’15 nog 8 punten in de wacht slepen. Hier nam Brabo zoals verwacht 9 punten terug met een 1^e plaats, maar ondertussen was dit door ons al ‘ingecalculeerd’ en maakten we ons hierom nog weinig zorgen. Onze zorg lag bij de 4×100 dames! Als dat maar goed kwam!

Een stuk na 17u was het zover. Eindelijk mocht Karen ook eens in de snelle reeks van start, concurrenten voor de eindstrijd bij mekaar. Technische richtlijnen hoe ze een estafette best lopen werd door Robin aangeleerd (incl. de onverwachte skippings vooraf) en twee woensdagen en een vrijdag beoefend. Ons kwartet bestond uit Esther die zou starten, Karen die overnam en Heidi zou bedienen en uiteindelijk Eva die ‘zo dachten we anderhalve week vooraf’ nog een eindspurt zou trekken om eventuele atletes nog in te halen.

De ‘zie verder’ krijgt hier zijn vervolg.

Karen mocht niet te snel starten zodat Esther nog in de zone haar stok kon doorgeven. De coach stond op dat punt, ook al om Esther ‘in haar baan’ te houden. Mooi afgevinkt. Wat voorspelbaar was, gebeurde ook, een inhaalrace van jewelste was nodig om veel punten te scoren. Karen liep richting Heidi, haalde wel meters in maar nog geen atletes, Heidi van haar kant deed dat nog wel maar ondertussen zag Eva de concurrentie al voorbij zoeven en dat zette een bepaald automatisme in gang dat nadelig was voor Heidi. Eva begon al snel te lopen richting de concurrentie maar… sneller dan Heidi en het einde van de doorgeefzone was in zicht. Heidi moest dan de getrainde ‘wachten’ roepen zodat Eva kon vertragen. Nog geen meter voor het einde van de doorgeefzone was de stok overhandigd. Wat daarna gebeurde moet je gezien hebben. In de laatste rechte lijn raapte Eva nog 3 atletes op waarvan de laatste mogelijk 30m voorsprong had en op 2m voor de finish werd voorbij gevlamd. Hamstrings en achillespezen hebben het gehouden.

Het gevolg met deze 3^e plaats in 1’04”31 (en 14 punten) was dat de voorsprong met Brabo was opgelopen tot 20 punten. De overwinning was binnen nog vooraleer de 4×400 bij de mannen van start ging. Maxime kon (tijdelijk) afdruipen richting de nachtwinkel voor de cava!

De vrouwen zorgen voor een stressloze estafette bij de mannen, teamwork!

Nochtans wilden zij ook hun beste beentje nog voorzetten maar wel op veilig spelen bij het doorgeven van de stok. Reserves Sven en Erik (Wyns) lieten de eer aan baanspecialisten Jens (reeds een 400-verzuring achter de oren) en Danny (spieren die al in de diepvriezer gespot waren) voor de eerste 2 rondes. Arnaud nam mooi over en kon de stok aan Hamich overhandigen voor ‘de laatste ereronde’.

Niet alleen was dit een no-stress estafette maar behaalden ze toch maar mooi een 5^e plaats in 4’16”12 en met de daaraan gekoppelde 12 punten kwamen ze in het mannenklassement op een 2^e plaats met 108 punten, 2 meer dan AVKA en 28 punten minder dan outstanding Brabo.

Echter, zoals reeds gemeld was kat reeds in bakkie na de aflossing van de dames en kon het ook niet anders dat onze damesploeg er voor zorgden dat de andere damesploegen ‘niet op de foto’ stonden. Ze verzamelden 118 punten voor Beernem (94) en Neerpelt (87). Brabo kwam met een 8^e plaats niet verder dan 75 punten en AVKA met 3 vrouwen strandde op een 6^e plaats met 84 punten.

We werden hierdoor kampioen van 3^e landelijke met de meest homogene ‘mannen+vrouwen’-ploeg met 15 punten voorsprong op Brabo en 36 punten op AVKA. ACB Beernem bezette de 4^e plek en promoveert ook.

Een fiere ploegkapitein – hij moet dringend eens aan zijn leerpuntje ‘onderschatting’ werken – mocht daarna ‘even’ de trofee in ontvangst nemen waarbij enkel de cava een goed afloop kende.

Op naar 2024 voor een clash met de stadsgenoten van Sparta. Organisatie in Vilvoorde met veel supporters? Wie weet…