In 2024 werden de klavertjes-4 van de masters die een (halve) marathon liepen pas zichtbaar in de herfst…

Hoe het Margot, Anja, Isabelle, Wim, Sven op de hele en Heidi, Astrid, Martine, Tony, Stefan, Hamich, Tom en Frank op de halve marathon verging in hun verhaal kan je hieronder lezen.

Dit jaar werd er niet 1 maar 2,5🍀 met masterafvaardiging naar ‘Brugge die Schone’ gestuurd. Wim, Sven, Margot en Anja hadden op de langste afstand met als doelen PR, genieten of (licht)haas spelen. Voor de halve afstand kwamen Heidi, Astrid, Martine, Stefan, Tony en Hamich allen met hetzelfde doel…brokken maken.

De week nadien stond Isabelle ‘de laatste doet het licht uit’ in Eindhoven aan de start met als doel vooral géén brokken te maken…

Tom en Frank hadden voor de halve afstand in Antwerpen gekozen, benieuwd waren ze na ook eens een volledige voorbereiding met onze mastergroep.

Eerst Brugge (6 oktober).

Wim, Sven, Margot en Anja kozen voor de pacer van 3u30, wat het ook leuk maakte tijdens de pistetrainingen maar Anja vond 2 weken voor D-day het toch wijselijker om de pacers van 3u45 te volgen en daar hadden haar 2 kleinsten thuis ook wel hun aandeel in die keuze.. Zelfs Wim die na zijn hobbelig voorjaarsparcours koos om nu gewoon een basis te leggen voor 2025 en de dames mogelijk van dienst kon zijn met zijn ervaring.

Op de halve konden we Heidi en Astrid respectievelijk rond de 1u30 en 1u35 inschatten, net als Stefan, en Martine had last van onderschatting en mikte op sub 2u terwijl de coach haar rond 1u52’30 inschatte zodat ze de pacers van 3u45 op de marathon kon volgen. Tony zit in voorbereiding van Les 4 Cimes in Battice (33km) en mocht de halve lopen in zijn rustige week en Hamich wou eens een negative split lopen en zijn koerspaarden in ’t begin op stal houden. Voor beide was de coach dan ook wel benieuwd.

Eindhoven dan (13 oktober).

Isabelle was al tevreden met het overschrijden van de finishlijn… alhoewel ergens ze ook dacht aan sub4u… als het even kon.

Daar ze echter aan het BK deelnam werd ze ingedeeld in een aparte startwave vooraan…wat we niet wilden, dus in de box van 3u45 achteraan post vatten om dicht bij de ‘hazen 4u’ te staan. Na de nodige controles in het voorjaar en een goed gel-plan trok ze na die weken met Eddy’s haaswerk naar de lampenstad.

Antwerpen als slot (20 oktober).
Tom en Frank wilden wel een poging ondernemen om 12km/u te halen, sub1u45 aan de finish. Ook dat was een uitdaging die de moeite waard was nu ze beiden voor de 1^e maal eens gericht naar zo’n doel konden toewerken.

Hier volgt het relaas van zondag 6 oktober in Brugge:

De eersten zullen de laatsten zijn, op het lijf geschreven van Astrid en Stefan, en warempel klopte dit ook natuurlijk. De eersten op zaterdag in Brugge, de laatsten op zondagochtend voor de fotoshoot op ’t Zand. Al vertraging vanaf hun verblijf, als dat maar goed kwam. De frisse ochtend met 9° zorgde ervoor dat er niemand scheutig was om de ‘bagage drop area’ op te zoeken, dus eerst fotoshoot! Enkele pitstops later kon ieder naar zijn of haar gekozen startbox en trokken de coach en Jo (echtgenote van Wim) richting Damse vaart. Kristof zou Anja volgen. Het plan van de coach om de masters op km6, 15 en vanaf km24 verder te begeleiden kwam natuurlijk niet helemaal uit zoals voorzien. Op km6 was het ‘VAC-halve marathon’-veld al serieus uiteengetrokken, en Astrid&Stefan waren niet te bespeuren…Jo en de coach naar km15, of liever 16 want dat smalle wegje richting km15 zou nooit lukken. Daar was het een poos verkleumd wachten en Oscar, zoon van Astrid kwam er als 1e gezwind voorbij. Hij zou later in 1u17 finishen. Na een poos kwamen ze allemaal voorbij, Hamich, Heidi (bijna gemist maar zij zag ons), Tony solo, Stefan het bord van Astrid ‘leeg etend’ (en dat zou hij doen tot km19) en Martine wat verdoken achter de langere 3u45-hazen maar zonder last aan de adductoren én mooi het opgegeven tempo volgend. Enkel Anja bleef achter maar van Kristof vernamen we al dat Anja het weinige ontbijt dat ze binnenkreeg ook al in de Damse vaart moest achterlaten. We zagen ze nog net aan km16, een hoopje ellende en serieus verzwakt, bijna opgevend zelfs, maar ze zou nog even proberen…
Ondertussen liep Hamich een schitterende 1u29, wist Heidi toch dat ze dichter tegen de 1u30 aanleunde dan tegen de 2u met haar 1u31, kwam Tony het Gooik-debacle bij 30° te boven met een glansprestatie van 1u32 en dat is ook al 5 jaar geleden, liet Stefan aan Astrid zien dat hij toch nog niet afgeschreven moet worden en 14 luttele seconden voor haar eindigde in 1u33, kwam Astrid met de verhoopte sub1u35 zeker anderhalve minuut eerder binnen (wat een laatste lactaattest toch kan doen), en dan is last but not least Martine er nog die een klinkende 1u51’59 uit haar mouwen schudde, take that!
De coach en Jo fietsten onder de eerste zonnestralen als de wiedeweerga richting station om uiteindelijk pas enkele duivelse bruggen later rond km29 bij de marathoniens aan te sluiten. Margot zat met een dipje en dat leek een km of 2 te duren. Ze was in het eerste deel van de wedstrijd, waarbij de wind toch wel venijnig was, ideaal gehaasd door de 2 torens Wim en Sven. Een luxe-situatie. Toch toonde ze hier ook karakter plaatste het dipje op de schouder van Sven. Sven was al blij dat hij in ‘zijn thuisstad’ eens een marathon kon lopen, de zonnestralen deden hem echter geen deugd. Het was nooit de bedoeling geweest om een PR te lopen of beter dan vorige marathon en dus nam hij vrede met het resultaat van zijn marathon. Een doorzetter toch! Het dient immers nog altijd gelopen én beëindigd te worden. Wim kon zowaar nog even wat intervallen plaatsen om van een vertragende vriendin terug naar het VAC-duo te hollen. Elk moest nu zijn of haar laatste krachten aanspreken en ze kwamen binnen in 3u35 (Margot en Wim) en 3u42 (Sven). Margot met een PR-verbetering van 10 minuten! En of ze blij was (als een ei). Ondertussen kreeg de coach al een bericht van Kristof dat Anja op aquarius toch haar strijd aan ’t verderzetten was, ook al was die niet zoals ze het zelf graag had gewild. It is not the size of the dog in the fight it is the size of the fight in the dog! En dat kan hier volledig toegepast worden! Wat een wilskracht, doorzettingsvermogen en hoge pijndrempel!

Na al die verkoudheden de voorbije periode ook de maag die zich manifesteerde. Ook dit was een overwinning!

En dan Eindhoven:

Na een werkverbod op zaterdag voor het mosselfeest verkende Isabelle alvast een stukje Eindhoven om haar BK-nummer op te halen. Zondagochtend was het al vroeg opstaan voor de coach na het mosselfeest zaterdagavond maar de finish halen na Sevilla was een must, dus ook er naartoe. Eerst de fiets van Tibau mee op de auto, hij wou zijn mama natuurlijk ook aanmoedigen ondanks zijn zware zaterdag. De eerste vooruitzichten voor het weer waren ideaal, fris (9° tot 13°), droog met mogelijk buitje en een beetje zon.
De organisatie kwam op zaterdag ook nog met een update van 4/5 beaufort…pittig. Nadat we in de Belgium House wat warmte opgezocht hadden, konden we met de fiets zelfs tot bij de startbox. Daarna reden Tibau en de coach naar km5 met de bedoeling om het vernieuwde parcours makkelijk mee te fietsen.  De pacers hadden hun werk en Isabelle mocht er niet voor of naast lopen. Op km5 liep ze er 2 meter…voor. Stoppen aan de drankpost en inschuiven was het advies van de coach. Ze liet zich dadelijk even uitzakken en dat werkte, de tegenwind was immers behoorlijk.

Alles verliep vlot…op het parcours. De begeleiders daarentegen hebben toch enkele keren een serieuze omweg moeten maken omdat er op het smalle parcours in de natuur geen fietsers toegelaten werden. We kwamen telkens wel op de juiste momenten aansluiting vinden. Isabelle liep vrij constant, via goede pacers en via de app en google maps konden we makkelijk terugvinden waar ze liep en of wij in de goede richting aan ’t fietsen waren …of niet…om terug op het parcours te geraken.

Km30 voorbij was al een nieuwe belevenis voor haar en ook voor ons… en supporters riepen ‘Isabelle die komt er wel’ na km35 – tja, ze moesten haar voorgeschiedenis eens kennen –  maar deze keer hadden we daar ook het volste vertrouwen in vermits ze geen aanleiding gaf tot stappen (of vallen) en haar eigen tempo zocht vanaf dan. Als fietser was het daarna onmogelijk om vanaf km40 makkelijk bij de finish te geraken maar via de app van de organisatie zagen we 4u01 staan. Check! Haar terugvinden deden we uiteindelijk wel in die massa maar het zag er niet zo best uit. Een check bij het Rode Kruis wees nochtans op normale waarden, mogelijk de vermoeidheid en de gels/suikers. Vervolgens was het wurmen naar de Belgium House ook geen sinecure maar het lukte. Na een ‘pistolet kaas’ en water kwamen de 90 seconden die haar prestatie van de sub4u scheidde al ter sprake met de mogelijke gevolgen…een ‘nooit meer’ die ‘ooit weer’ wordt? Een déjà-vu uit Gent komt dan bij de coach naar boven…tja, een marathon finishen is een raar beestje. Indien niet onmiddellijk dan toch na enige tijd wordt dat een ‘luis-in-de-pels’-gevoel dat je ertoe aanzet om de marathonknop te ctrl-alt-dlt-en en te herstarten naar een nieuwe uitdaging/ervaring/verhaal.

De medaille op zak en gebeiteld in het marathonboek, missie geslaagd.

En dan Antwerpen als afsluiter:

Op de Vilvoordse piste altijd bij elkaar om éénzelfde tempo af te haspelen, op D-day was dat niet hun strategie, elk hun eigen weg en taktiek. Nochtans liepen ze ongeveer aan éénzelfde tempo met uiteindelijk beide 1u46 aan de meet, Frank een lage en Tom een hoge. Er was een beetje verval na 8km merkbaar. Enkele kortere wedstrijden voor wat wedstrijdhardheid en wat snellere tempo’s komende winter zal hier wat zoden aan de dijk zetten.

Ook zeker nog te vermelden:

Tara liep eind augustus rond de Mont Blanc de CCC (utmb) waarbij ze de 101km en 6050hm van Courmayeur naar Chamonix verorberde als zoete (peper)koek…alhoewel, in de laatste fase van de 17u49 die ze onderweg was, wou haar maag ook even protesteren en geraakte geen enkele koolhydraat of proteïne nog binnen. Dankzij de mental support van M&M (Marlies-Margot-tandem) kon ze haar ultratrail voortzetten en liep ze als 1e Belgische binnen, 67/348 dames en 344/1636 overall. Knalpestatie alweer! Nu trail- en skyrunning zusterlijk door KBF en VAL gepromoot worden en zelfs al in de runningopleidingen opgenomen, mogen prestaties op Belgisch niveau naar waarde geschat worden. Ieder zijn specialiteit, een asfaltkonijn is nog geen trailgems en omgekeerd.

En 2025? EK 2025 Brussel-Leuven op 13 april staat met stip op nummer 1!
Gelukkig is er de dag voordien geen mosselfeest gepland…