Trainer-coach Marc Vanhoof is terecht fier op de resultaten van de VAC-atleten die een marathon liepen nadat ze zijn trainingsschema’s gevolgd hadden. Lees hier zijn verslag van de prestaties van Tara, Astrid, Tony en Wim. Proficiat aan de atleten en aan de trainer-coach!

Hoe vorige herfst een 1e klavertje-4 van de masters (Wim, Sven, Claes, Katelijne) een marathon
liep, kon je in een eerder verslag lezen op de KVAC-website.
In het voorjaar 2023 is de marathon-klaver er vroeg bij..
Hoe Tara, Astrid, Tony en Wim het verging in hun marathonverhaal kan je hieronder lezen.

Begin januari werd onze mastergroep 7 dames sterker en Tara wist al dadelijk mee te delen dat ze
begin februari voor de Murcia marathon was ingeschreven vooraleer ze haar zinnen zou zetten op
trail en skyrunning. Ze liep weliswaar vorige herfst al enkele trails met bovendien nog een dertiger op
2 e Kerstdag, afgewisseld met wekelijks 5 runs wat een niet te onderschatten pluspunt en een goede
basis is om een marathonschema te starten voor de 5 weken die ons nog slechts restten. Allerminst
een ideale scenario voor een coach.
Na een lactaattest net boven het vriespunt en slechts 3 weken voor de marathon en wat
geëxperimenteer met peperkoek en isogels tijdens enkele dertigers -de trainer heeft niet àlles te
zeggen over marathonvoeding – kon Tara met een bepaalde range aan tempo-tijden richting Murcia.
De vooropgestelde tempo’s werden na 30km koers een beetje naar de prullenmand verwezen en
met de snelste kms eindigend zette Tara naast een negative split ook een zeer mooie eindtijd van
3u40’12 neer, en dat op haar 1 e marathon.
Ondertussen waren ook Astrid en Tony al aan hun marathonvoorbereiding gestart begin januari voor
respectievelijk Gent en Parijs op 26 maart en 2 april.
Astrid wou dat marathonverhaal ook eens van dichtbij meemaken en na een weekje batterijen
opladen in Marokko begon ze er aan. De kms en tempo’s tijdens de intervallen werden op de piste
perfect afgewerkt. De langste LSDs werden langs de Dijle en de Zenne gepland om toch meer de
onverharde paden op te zoeken. Dat bleek ook na de laatste LSD toen er her en der wat pijntjes
opkwamen met de laatste week vooral de enkel die wat ‘weerbarstig’ was. Overschakelen dan maar
op fietsen en aquajoggen, Bashir Abdi achterna (wat betreft het aquajoggen dan). De laatste dagen
braken aan, en na een eigen touch gegeven te hebben aan de richtlijnen van de coach voor zaterdag
en zondagochtend kon ze tijdig naar het startvak waar Karel Sabbe na zijn Barclays-finish nog een
speech gaf met als tip ‘kijk de andere richting uit als je in de verte een km-bord ziet!’.
Verkenning van het parcours door de coach de week voordien wees al uit dat de stroppendragers
hun zinnen gezet hadden op ‘we houden die marathonrunners onder de knoet’. Na wat kasseien in
het centrum werden ongeveer 10 bruggen verwerkt en tal van bochten. En als toetje nog – what’s in
a name – het ‘Nazarethstraatje’, een regelrecht modderig trailpadje van enkele honderden meters op
km28.
Astrid had een ‘do or die’ on D-day en er kwam nog bij dat de hemelsluizen ook nog graag in de krant
een vermelding kregen. Om de enkel te ontzien liep Astrid net voor de pacers van 3u30 om de

kasseien goed op te merken voor die verduivelde enkel. En als ze dan toch een doel wou zetten, was
een einddoel tussen 3u30 en 3u40 een goed plan en dat liet de lactaattest van eind december ook
wel zien. Halfweg koers, met de nodige buien, bochten en ‘bergen’ achter de rug werd Astrid
langzaam opgeslokt door de nog zeer ruime pacergroep, ongeveer vijftig runners groot. Na nog
enkele kuitenbijters waaronder de mooie Zoë-fietsostradebrug op km25 werd het Astrid duidelijk
rond km35 dat het vet toch wat van de soep was en volhardend kwam ze de sfeervolle topsporthal
binnen en pinde een eindtijd van 3u33’12. Marathon geslaagd, once in a lifetime volgens de eerste
minuten na de finish…maar dat heeft de coach er al velen horen roepen!
Tony zag het graag gebeuren, zijn moment kwam dichterbij en op vrijdag vertrok hij richting Parijs
om even te gaan controleren of het stakersafval reeds opgeruimd was nadat pas dinsdag een GO was
gegeven voor de marathon. Na de vorige 6 marathons in oa Kasterlee, Berlijn(2x), Luxemburg,
Antwerpen en Brussel was Tony deze keer anders voorbereid, ondanks dat hij nog steeds het trekje
had van sneller te willen lopen tijdens de trainingen dan opgegeven. Zijn motto ‘niet hard getraind is
niet goed getraind’ is zijn kenmerk als boerenzoon, en daardoor lijkt het alsof hij bepaalde runs
makkelijk loopt en een stevige marathontijd als doel mocht vooropstellen. Dit is het beeld dat enkele
‘buitenstaanders’ (van VAC) mogelijk kunnen hebben maar een lactaattest drukt je met de neus op
bepaalde cijfers en een halve marathon is nog geen hele, eerder… ‘een derde’. De tempo’s werden
bijgestuurd na de lactaattest. Als dat tempogevoel ook maar goed kwam tijdens de marathon. Trust
the process! Tijdens de pistetrainingen werd Tony dan maar even gekoppeld aan Astrid, een win-win-
situatie voor beiden. Om het tempoduiveltje van Tony de mond te snoeren in Parijs werd
opgedragen om ginds toch minstens 30km achter de 3u30 pacers te lopen en dan de situatie in te
schatten. So far so good. De ochtend kondigde zich aan met fris (8°) maar toch lekker marathonweer,
een vervelende wind (maar die stond nooit op kop), merkelijk andere omstandigheden dan de
maartse buien in Gent. Dat zat al snor. De pacers stonden echter voor de startlijn aan de zijkant
geposteerd – nochtans was de afvalopruiming al voorbij – en dachten zich op goed vallen uit in het
marathonpak te gooien. Nog nooit gezien, en dat voor een grote marathon als die van Parijs met
51100 finishers (98%). Resultaat was dat de pacers al lang vertrokken waren toen Tony zijn marathon
startte. De tracking ‘van op afstand gevolgd’ gaf aan dat Tony ongeveer het vooropgezette tempo
liep, constant maar iets sneller dan het 3u30-tempo. Hij volgt de pacers…dachten we vanop het
thuisfront tijdens onze master-LSD. Na een 5”/km versnelling tussen km20 en 30 werd duidelijk dat
er een mooie tijd zat aan te komen, zelfs een negative split. Veel geslalom tussen de vertragende
runners en smallere wegen door de opgekomen massa aan supporters deerden Tony niet. Vanaf
km38 was er een klein dipje dat hij in de laatste kms terug te boven kwam en eindigde mooi in
3u24’12, komende van een PR van 3u42. En zelfs bijna een negative split, daar kwam hij negen
seconden te kort. Tony supercontent en plant zelfs al een volgende marathon.
Wim had nog even tijd en vooraleer de laatste rechte lijn richting Rotterdam in te zetten ging hij nog
enkele dagen op citytrip naar Wenen om zich even naast de affiche van Kipchoge ‘It’s all about
Vienna 1u59’20’ te posteren. Het doel voor Rotterdam was dan ook wel duidelijk. De typo van cijfer
‘1’ naar ‘2’ even met tippex overschrijven en klaar was kees. Op naar de kezen! Dat de lactaattest
van juni 2022 geen correcte data meer zou geven na zijn Berlijn-exploot eind september (3u05,
verbetering van PR met 34 minuten na 11 maanden VAC-arbeid) stond buiten kijf. De lactaattest die
we pas half maart konden nemen, gaf bijna niet te geloven cijfers aan en serieuze verschillen in
vergelijking met de test van 2022. Die sub3u-grens wordt een ‘just niks moet maar dit toch wel’ met
die cijfers. Bijna gelijkaardige cijfers had ik ook al gezien eind oktober gezien, richting Valencia. De

trainingen verliepen bijna vlekkeloos, een griep-/maag-probleem ergens halverwege het schema
zorgde tijdens 1 week voor wat onrust. Het enkelprobleem van Berlijn werd naadloos in de groep
verplaatst naar Astrid. Wim was er meer dan klaar voor. De strategie met de Erasmusbrug op km27
als cruciale factor (wind?) en vertrekpunt om het tempo op te drijven of wachten tot in het Kralingse
Bos tussen km32 en 38 waar weliswaar minder supporters staan? Op safe (nog niets binnen
natuurlijk) of ‘zo goed mogelijk’?
Alles zou blijken op D-day. It is not about the size of the dog in the fight, but about the size of the
fight in the dog! En of the fight er was! Wim zou een 30m later dan de 3u-pacers vertrekken (en dat
werd met de smalle doorgang nog meer) maar halverwege had hij ze ingehaald en op de brug
vertraagden ze blijkbaar. Wim liet zijn constant tempo van 4’13-4’14/km niet los…tot km30. Waar hij
niet vertrok op de Erasmusbrug was het wel in het Kralingse bos. Hij zag de coach wel niet op km31,5
(en vice versa door de grote 3u-groep), maar die probeerde met de fiets toch bij Wim te geraken en
heeft hem enkele keren kunnen zien en mee praten…tot op km38 er geen doorkomen meer aan was.
Ondertussen zag de coach wel dat Wim de andere lopers aan het voorbijglijden was en dat hij de
gashendel open trok. Met een prachtige 2u55’39 was zijn doel ruimschoots gehaald en staat hij nu
ook in de ‘galerij der groten’ zoals Paul Van Malderen dat meestal benoemt.
Het klavertje-4 van het voorjaar is met succes afgevinkt, met de kers op de taart in Rotterdam.
‘Succes doet zich altijd voor in de privésfeer…falen in het licht van de schijnwerpers’ is bij onze
masters niet aan de orde.
In zijn jeugd heeft de coach ooit een klavertje-5 gevonden, dus bij deze gelegenheid kan de 42k-
trail van Tara in Kroatië ook nog vermeld worden zie ze ook beter dan verwacht kon afronden.
Op het programma staat nog Marlies haar Great Breweries Marathon op 7 mei, onder begeleiding
van vader Patrick.
Op naar het klavertje-4 (of meer) van het najaar! Daar staat Frankfurt alvast met stip op nummer
één, gevolgd door Amsterdam.